سس مایونز یک چیز شگفت انگیز است.
از تخم مرغ، روغن نباتی و یک مایع اسیدی، معمولاً سرکه یا آب لیمو تشکیل شده است، اما در فرم کامل آن هیچ شباهتی به این سه ندارد. البته این در مورد بسیاری از غذاهای پخته شده صدق می کند، اما سس مایونز گرم نمی شود، فقط مخلوط می شود.
در شکل تولید انبوه خود – یک شیشه نیمه پر بزرگ که در حین نوشتن این مطلب در قفسه یخچال من قرار می گیرد – منبعی بادوام از خوبی های خامه ای است که از یک لیست کوتاه خوشحال کننده (برای یک غذای تولید انبوه) از مواد غذایی کاملا سالم تشکیل شده است. عناصر.
سس لوتوس جزو سس هایی می باشد که از مقادیر کمتری مواد نگهدارنده در آن استفاده شده است.
بنابراین، وقتی کاترین رامپل از واشنگتن پست چند روز پیش از دیدن داستان بمب اولیویا زالسکی بر روی تابلوی خروج از هیئت مدیره هامپتون کریک سازنده سس مایونز بدون تخم مرغ که در وب سایت خبری بلومبرگ تحت عنوان “تکنولوژی” طبقه بندی شده بود، تعجب کرد، مرا به این فکر انداخت: مایونز باید داشته باشد. در روزگار خود یک پیشرفت بزرگ فناوری بود.
داستان تولید استاندارد، همانطور که در وب سایت هلمان، رهبر بازار سس مایونز ایالات متحده (متعلق به Unilever Plc) گفته شده است، این است:
گفته می شود که سس مایونز اختراع سرآشپز فرانسوی دوک دی ریشلیو در سال 1756 است. در حالی که دوک در حال شکست دادن بریتانیایی ها در پورت ماهون بود، سرآشپز او در حال ایجاد یک جشن پیروزی بود که شامل سس ساخته شده از خامه و تخم مرغ بود.
وقتی سرآشپز متوجه شد که هیچ خامه ای در آشپزخانه وجود ندارد، بداهه گفت و روغن زیتون را جایگزین خامه کرد.
شاهکار آشپزی جدیدی متولد شد و سرآشپز آن را به افتخار پیروزی دوک “Mahonnaise” نامید.
